Rood licht-tafereeltje

Donderdag 4/12 Aan mijn rechterkant trekt een familiaal tafereeltje mijn aandacht. Daar komt een ouder koppel uit een kledingwinkel en wandelt naar hun auto, een vrij nieuwe, maar saai grijze wagen met een ster voorop. Er is een klein gesprekje en de vrouw stapt al in de auto en zet zich vooraan aan de passagierskant. Klassiek rolpatroon: de man rijdt, de vrouw strijkt… Maar de man heeft eerst nog iets te doen, wat hem ervan weerhoudt om zijn vrouw naar de binnenkant van de vierwieler te volgen.
De auto blijft een beetje verweesd achter en spreidt vol verwachting alle klinken wijd naar buiten open alsof ze de man gerust willen stellen en hem over zijn angsten willen zetten om toch maar in de auto te stappen. Maar de man negeert dit compleet: het is geen angst, hij heeft eerst nog iets belangrijks uit de weg te ruimen.
Hij moet namelijk zo nodig nog wat aan zijn gezondheid werken en steekt daarvoor een sigaret op. Zo staat hij daar een paar minuten in de kou naast zijn grijze sterrenslede aan een stokje te zuigen om vervolgens rook uit te blazen. Ik krijg vaak een rare vorm van compassie met rokers. Ze ruïneren hun longen, het kost een hoop geld, maar vooral: ze moeten hun leven inrichten naar de wil van dat rookstokje. Welk plezier men daaruit haalt, ontgaat me volledig.
Ik zie aan de man, dat hij al op vroege leeftijd is begonnen met roken. Hij ademt allesbehalve fitheid uit en heeft een vale huidskleur. Zijn vrouw is dit zichtbaar gewoon en wacht braafjes maar ook een beetje ongeduldig in de auto. Ze doodt de tijd met scrollen op het schermpje en af en toe om te kijken of haar man al klaar is met het op peil brengen van zijn welzijnstoestand.
Hij doet zijn uiterste best om deze klus snel te klaren. Hij zuigt met volle kracht zijn diepste longblaasjes vol en blaast dikke rookpluimen uit en dat in een tempo dat zelfs de beste koeltoren niet kan bijhouden. Als na enkele luttele minuten al het wit van de sigaret is opgebrand en hij enkel nog een klein oranje stokje tussen zijn vingers heeft, komt hij in beweging. Met stijve knieën stapt hij een vijftal meter naar voren om daar het peukje op de grond te keilen en vakkundig te doven door een vlotte draaibeweging met de bal van zijn rechtervoet. Waarom de peuk hier wordt gedumpt en niet op plek van consumptie, ontgaat me even. Alsof daar speciaal voor dit moment een asbak zou zijn geplaatst. Hij is blij en content dat hij deze karwei kan afvinken en zijn vrouw niet langer hoeft te wachten. Hij stapt in zijn bolide, die eindelijk tevreden zijn klinken inklapt.
Raar is nu wel dat ik dit kleine tafereeltje hier zo beschrijf terwijl het koppel in kwestie het al lang vergeten is en waarschijnlijk nooit zal weten dat ik dit hier deel. Maar mocht u dit toevallig toch lezen, dan bied ik u graag ter compensatie of beloning (naargelang van de interpretatie van deze tekst) een gratis nicotinesticker aan.
Ondertussen is het groen: ik rijd verder.
Jan Verheyen
Michel Wijnen (92) overleden

Woensdag 3/12 Op 1 december is Michel Wijnen overleden, echtgenoot van Alda Vlassak. Hij was 92 jaar. De afscheidsdienst zal in intieme kring plaatsvinden. Gelegenheid om afscheid te nemen van Michel in het uitvaartcentrum Creemers in Hamont op vrijdag 5 december 2025 van 17.30 tot 18.30 uur. Online condoleren via www.begrafenissencreemers.be
Een half woord

Woensdag 3/12 "Halfweg. Want de mensen komen af en toe naar buiten, maar ze gaan alsmaar meer binnen zitten."
Hij neemt een kleine pauze en drinkt van zijn koffie.
"Hier zitten we ook binnen, maar we moeten eerst naar buiten. Van al dat binnen zitten hebben ook zo veel mensen de griep. Dat zei die viroloog in de krant.”
Ik dacht, nu gaat hij hoesten, maar hij deed het niet.
"Kranten wel, maar dat is eigenlijk geen lezen", zegt de vrouw, terwijl ze de krant neemt die op de hoek van de toog ligt. "Je kijkt naar de koppen, de foto's, de prentjes en af en toe lees je een zin. Dat is geen lezen", herhaalt ze. "En dan weten dat ik vroeger zoveel boeken heb gelezen."
Ze luisteren maar half naar elkaar. Toch vangen ze flarden op van wat de andere zegt. Het is een wonderlijk gegeven. Misschien zijn ze al lang bij elkaar. Dan heb je maar een half woord meer nodig.
Zelf heb ik ook de neiging om overal boeken mee naartoe te sleuren. Pockets die in de achterzak van mijn broek of in de binnenzak van mijn jas passen. Bij het kopen van een nieuwe jas is dat de eerste aftoetsing. Geen binnenzak? Sorry jas. Deze is voor iemand anders.
Waarom de mevrouw niet meer leest heeft ze ons niet verteld.
Rudi Lavreysen
Eén op drie bedrijven gebruikt AI

Woensdag 3/12 In 2025 gebruikt meer dan 1 op de 3 bedrijven (34,5%) ten minste één artificiële intelligentietechnologie. Dit percentage stijgt tot 3 op de 4 bij bedrijven met meer dan 250 werknemers, wat bevestigt dat AI een strategische tool aan het worden is voor grote bedrijven. Technologieën voor de automatische analyse van geschreven taal behoren tot de meest voorkomende toepassingen en worden door bijna een kwart van de bedrijven (23%) gebruikt.